WYŻSZA SZKOŁA PEDAGOGICZNA
| < Poprzednie | Następne > |
WYŻSZA SZKOŁA PEDAGOGICZNA (WSP). We wrześniu 1945 roku uruchomiono w Gdańsku 2-letnie Państwowe Pedagogium, mające kształcić wysoko kwalifikowanych nauczycieli szkół podstawowych. Kierował nim dr Jan Szwarc. Z pomocą kadry szkoły Pedagogium i pod kierunkiem J. Szwarca powstał Komitet Organizacyjny Państwowej Wyższej Szkoły Pedagogicznej (PWSP), uczelni o profilu wyższej szkoły zawodowej. Rozpoczęła ona działalność 1 X 1946 (117 osób na I roku, 70 na II). Do stycznia 1948 roku oficjalnie siedziba mieściła się w gmachu V Liceum Ogólnokształcącego (ul. Polanki, Oliwa), gdzie dysponowała 4 salami. Internat dla studentów mieścił się w dawnym Domu Kuracyjnym w Leśnym (Krzaczastym) Młynie. W lipcu 1948 przejęła budynki dawnego Królewskiego Seminarium Nauczycielskiego przy ul. Jana III Sobieskiego 18, dzieląc je z Liceum Spółdzielczym. Studia w PWSP trwały 3 lata i kończyły się pracą dyplomową. Po przekształceniach w roku akademickim 1948–1949, studenci kształcili się na 3 wydziałach: humanistycznym, przyrodniczo-geograficznym i matematyczno-fizycznym. W roku 1950 prowadzono naukę na 7 kierunkach: filologia polska, historia, biologia, geografia, matematyka, fizyka i chemia. W 1952 uczelnia przyjęła nazwę WSP, w 1954 otrzymała prawa akademickie, z prawem nadawania absolwentom tytułu magistra. Pierwsze dyplomy magisterskie wydano w 1956. Pełne zrównanie praw uczelni z uniwersytetami nastąpiło w roku 1958; przedłużono wówczas okres studiów do lat 5. W 1960 działały 24 katedry, w roku akademickim 1967–1968 kształcono na 9 kierunkach: pedagogika, historia, filologia polska, filologia rosyjska, geografia, biologia, matematyka, fizyka i chemia. Poprawiła się atmosfera intelektualna i zaczęto przywiązywać większą wagę do prowadzenia przez pracowników działalności nauk. W 1959 roku Wydział Filologiczno-Historyczny, jako pierwszy, uzyskał prawo nadawania stopnia naukowego doktora. Stopniowo wzrastała ranga uczelni w gdańskim środowisku akademickim; lata 60. XX wieku to proces odchodzenia od koncentrowania się wyłącznie na kształceniu kadr oświatowych. Poprawie uległy warunki bytowe studentów: w 1958 roku oddano do użytku dom studencki w Brzeźnie, 1967–1968 – 3 domy studenckie w Oliwie (przy ul. Polanki), mające łącznie 900 miejsc. Nastąpiło pewne ożywienie w studenckim ruchu nauk. W latach 1963–1964 działało 8 kół naukowych, do których należało około 180 studentów. W 1960 zatrudniano 6 profesorów, 14 docentów i 19 adiunktów, w 1969 – 13 profesorów, 48 docentów i 79 adiunktów. Łącznie stopień magistra uzyskało 4866 osób, studia I stopnia ukończyło 541 osób. W połowie lat 60. XX wieku co 12 nauczyciel w Polsce, mający wyższe wykształcenie, był absolwentem gdańskiej uczelni. Obok studiów stacjonarnych prowadzono zajęcia w systemie studiów zaocznych i wieczorowych. W 1969 studiowały stacjonarnie 2092 osoby; zaocznie, wieczorowo i eksternistycznie – 2444 osoby; łącznie 4536 osób. WSP była jedną z uczelni Trójmiasta, na bazie której powstał w 1970 roku Uniwersytet Gdański.
| 1946–1948 | dr Jan Szwarc (z tytułem dyrektora) |
| 1948 | mgr inż. Łukasz Dorosz (pracownik PG, tam kierownik Katedry Telekomunikacji) |
| 1948–1952 | mgr Adam Dobrowski |
| 1952–1956 | mgr Roman Czernecki |
| 1956–1962 | Andrzej Bukowski |
| 1962–1968 | Ludwik Bandura |
| 1968–1970 | Janusz Sokołowski |
| Rok | Łączna liczba studentów | Studia stacjonarne | Studia zaoczne, wieczorowe, eksternistyczne |
|---|---|---|---|
| 1946/1947 | 187 | 187 | |
| 1951 | 724 | 490 | 234 |
| 1955 | 1192 | 783 | 409 |
| 1960 | 2513 | 949 | 1564 |
| 1965 | 4392 | 1717 | 2675 |
| 1969 | 4536 | 2092 | 2444 |
